Hoe gaat het nu met Mauro Manuel?

Mauro Manuel. Het noemen van zijn naam roept bij iedereen herkenning op. De vluchteling die Nederland uit moest, maar uiteindelijk toch mocht blijven. De jongen die wekenlang, zo niet maandenlang, de gemoederen bezighield. De bekende foto waarop je een traan over zijn wang ziet lopen. En natuurlijk politiek Nederland die niet wist wat het met de situatie van deze jongen, en met hem nog vele andere kinderen, aan moest. Lees ook: 'Kinderpardon moet nog duidelijker'Terug Op 9-jarige leeftijd werd Mauro door zijn moeder op het vliegtuig van Angola naar Nederland gezet. Hij werd hier in een pleeggezin geplaatst en jaren later werd hem de deur gewezen. Mauro moest terug naar Angola. Ondertussen sprak hij vloeiend Nederlands en volgde hij een opleiding systeembeheer. Nederland ontplofte: zo’n jongen kan je niet weg sturen. 'Geworteld'De grens van vijf jaar wordt genoemd. Als kinderen langer dan vijf jaar in Nederland wonen, zijn ze zogenaamd ‘geworteld’ in Nederland en is het onverantwoord zo’n kind terug te sturen naar het geboorteland. Ook Mauro woont al geruime tijd in Nederland als hij uiteindelijk, na veel gedoe, hoort dat hij mag blijven. Leven weer oppakken In maart 2013 krijgt Mauro officieel zijn verblijfsvergunning. „Ik kan het niet eens omschrijven, ja, ik kon gewoon letterlijk een gat in de lucht springen toen ik dat hoorde”, vertelt hij aan KRO-NCRV De Monitor. Hij kon zijn leven weer oppakken. „Voor mij was het ineens een soort sneltrein. Ik kon eindelijk mijn leven weer herpakken. Ik heb hier nu gewoon een baan, en ik heb een huis gekocht, en binnenkort word ik ook vader. Dat is uiteindelijk waar we allemaal voor gevochten hebben. Dat is heel mooi om te ervaren.”Vrijheid Helemaal vrij voelt hij zich nog niet. Het feit dat zijn omgeving zo voor hem is opgestaan, is ook een soort last op zijn schouders. Hij mag niet verslonzen. Alle kansen die hij krijgt, moet hij aanpakken. Aan De Monitor vertelt hij: „Ik wil het niet per se een verplichting noemen, maar ik vind wel dat ik moet laten zien dat ik er iets mee gedaan heb. Ik zie het toch een beetje als ‘voor wat hoort wat’. Ik doe het natuurlijk ook voor mezelf, maar ook voor anderen. Ik probeer me zoveel mogelijk aan te passen aan hoe het leven hier is. Ik betaal mijn belastingen, ik heb werk, ik heb een huis. Ik probeer één van jullie te zijn, dat is het eigenlijk.”

 

Terug naar overzicht